Öze Dönüş: İçsel Tatminin Kaynağı

Manevi bir varlık olarak insanın hayatta yapmak istediği her şey, aslında kendisine kavuşmak ve manevi doyumu sağlamak üzeredir.

Zihnimiz, dünya sahnesinde bir tiyatro oyunu misali, bizi sürekli olarak çeşitli dünyevi hedeflerin peşinde koşturur. Para, şöhret, mal, mülk, fiziksel güzellik ya da statü gibi unsurların peşinde koşarken, sanki asıl mutluluğun ve tatminin bu maddi şeylerde gizli olduğu yanılsamasına kapılırız. Oysa bu, zihnin bize oynadığı bir oyundur; bizi kandırır ve gerçek ihtiyacımızın maddi dünyada olduğunu zannettirir. Halbuki, hakiki bir muhabbetin, samimi bir bağın ya da derin bir insanî ilişkinin sunduğu kalıcı ve doyurucu tatmin, hiçbir maddi zenginlikte, şöhret ışığında, estetik görünümde ya da geçici başarıda bulunmaz.

Dünyevi olan her şey, elbette hayatın bir parçası olarak gerekli ve değerlidir. Yiyecek, barınak, sağlık, hatta keyif aldığımız bazı lüksler bile yaşamı anlamlı kılabilir. Ancak, bu unsurlara bağımlı hale gelmek, onların peşinde bir ömür harcamak ve mutluluğu yalnızca bunlara endekslemek, bizi özümüzden, yani manevi benliğimizden koparır. Bu bağımlılık, bir süre sonra içsel bir çöküşe, anlamsızlık hissine ve doyumsuzluğa yol açar.

Asıl mesele, dünyanın geçiciliğini idrak ederek yaşamaktır. Her şeyin bir gün son bulacağını, maddi varlıkların gelip geçici olduğunu bilmek, bize manevi yanımızı besleme fırsatı sunar. Manevi yönümüzü beslemek; sevgiye, merhamete, anlayışa ve içsel bir dengeye yönelmek demektir. Bu bilinçle hareket ettiğimizde, dünyadan tat almak da mümkün hale gelir. Dünya, o zaman bir yük olmaktan çıkar ve bize sunulmuş bir armağan gibi görünür. İşte bu noktada, hayatın hem maddi hem manevi yönlerini bir denge içinde yaşayabilir, geçici hazların ötesine geçerek kalıcı bir huzura kavuşabiliriz. Esas olan, bu farkındalıkla yaşamak ve maneviyatımıza odaklanarak dünyevi olanı bir araç olarak görmektir.